Część I

              Lato zapowiadało się wspaniale. W powietrzu unosił się zapach świeżo skoszonej trawy, a wiszące na horyzoncie słońce prażyło zabieganych przechodniów Los Angeles.
             Jechałam taksówką pod wskazany adres, który wręczyłam niemiłemu kierowcy przy wsiadaniu. Usadowiłam się wygodnie na siedzeniu i podziwiałam cudowne miasto, choć byłam nieco zmęczona podróżą z Denver.
             Samochód zatrzymał się, a ja ze zdziwieniem zerknęłam na kierowcę, który wciąż posyłał mi posępne i piorunujące spojrzenia. Wręczyłam mu należytą kwotę, wzięłam swoje ogromne, a jednocześnie ciężkie walizki i trzasnęłam drzwiami taksówki, po czym usłyszałam kilka przekleństw, skierowanych do mnie, a następnie pisk opon. Nie odwróciłam się nawet, bo nie obchodził mnie żaden obleśny taksiarz z siwym sumiastym wąsem. Z uśmiechem na twarzy wyjęłam okulary z torby i rozejrzałam się. Ujrzałam przed sobą ogromny dom, który stał tuż nad brzegiem oceanu, którego praktycznie nie zauważyłam. Zdjęłam czarne okulary z nosa i przetarłam oczy, po czym raz jeszcze zerknęłam z niedowierzaniem. Ruszyłam przed siebie, ciągnąc walizki i przez totalne zaskoczenie zapomniałam o tym, że były okropnie ciężkie.
              Wiał lekki ciepły wiatr znad oceanu, który wprawiał w ruch moje ciemne i falujące się włosy. Zsunęłam na nos okulary i pomknęłam do wejścia. Sprawdziłam raz jeszcze adres kuzynki. Wszystko się zgadzało. To właśnie tutaj miałam zamieszkać tego lata. Postawiłam walizki i zadzwoniłam do drzwi. Czekałam wytrwale przez jakąś minutę, ale nikt nie otworzył. Nacisnęłam guzik ponownie. Wciąż nic. Lekko załamana zaklęłam pod nosem. Wtedy to wzdrygnęłam się lekko, gdyż usłyszałam za plecami głos:
- Nikogo nie ma. – Powoli odwróciłam się i spojrzałam przed siebie, a raczej na wysokiego szatyna z deską do surfingu, który stał kilka metrów ode mnie.
- Zauważyłam… - rzuciłam ze sztucznym uśmiechem i usiadłam na walizce, na której omal się nie wywróciłam.
- Ty pewnie jesteś kuzynką Jennifer…? – spytał, opierając swoje opalone ciało o deskę, nie żebym zwracała na to uwagę… Nie lubiłam takich typów.
- Być może. Nie wiesz, gdzie ona może się podziewać? – Powiedziałam i poprawiłam ukradkiem zsuwające się z nosa okulary. Słońce prażyło niemiłosiernie i było mi dość duszno.
- Pojechała… pewnie do centrum, ale właściwie to nie mam pojęcia dokąd… - obwieścił, a w tym czasie pod dom podjechał czarny samochód.


Wyrazy: 356
No więc dodałam część pierwszą. Obiecuję, że teraz będę częściej publikować. Jak na razie będą trochę flaki z olejem, no bo trzeba jakoś wprowadzić do wszystkiego itd. Mam nadzieję, że to Was nie zniechęci.
Jeśli widzicie jakieś błędy, to pisać. Strasznie dużo ich popełniam.